Voorzitter, allereerst een dankwoord aan de ambtelijke organisatie en het college voor deze begroting. Toegankelijk, overzichtelijk en helder waardoor wij ook onze controlerende taak kunnen uitvoeren. We hebben weer een sluitende begroting en voldoen aan onze verdiencapaciteit. Wat ik terugzie in deze begroting is dat er geen genoegen wordt genomen met de problemen van deze tijd. Er is geen sprake van gemakzucht maar juist van volhardendheid. Helemaal in lijn met de traditie van onze mooie stad.
Voorzitter, en die mooie stad heb ik op een totaal andere manier mogen leren kennen. Of het nou achter de schermen was bij het afval energiebedrijf, of om 1 uur ’s nachts op de Wallen om met sekswerkers te praten over hun ervaringen. Dit is mijn tweede termijn als raadslid namens GroenLinks. En toch had ik destijds twijfels, want dit ambt uitoefenen is niet makkelijk, al helemaal niet voor vrouwen. De verwensingen, bedreigingen en soms zelf verkrachtingsfantasieën die je verstuurd worden vanwege je uitspraken kunnen soms hard binnenkomen. Familie en vrienden die in het begin enthousiast waren, vonden het ingewikkeld en moeilijk. Nu mijn dochter wat ouder is, hebben we ook andere gesprekken over mijn werk omdat zij nu ook geconfronteerd wordt met wat er allemaal gepost wordt op social media.
Thuis word ik geen raadslid Nadif genoemd, maar vooral mama. Of dat nou via de app is omdat er wat leuk was op Vinted of via de spraakcomputer omdat de crackers op zijn. Het lijkt soms alsof je in twee totaal verschillende universums beweegt. Dit terwijl de politiek die wij bedrijven ons ook persoonlijk raakt. De laatste maanden vind ik mijn werk hier steeds moeilijker uit te leggen aan mijn omgeving. Want het politieke klimaat is enorm verhard sinds de afgelopen verkiezingen, en dit heeft grote gevolgen. Niet alleen op ons werk, maar ook hoe wij met elkaar omgaan als mens.
De tegenstelling tussen de groeiende verrechtsing van Nederland en Europa, tegenover Amsterdam is iets waar we alert op moeten zijn. Onze progressieve stad wordt gekenmerkt door haar vrijzinnigheid, haar kunst, haar natuur en haar mensen. Helaas zien we ook dat we steeds meer in onze bubbel blijven. De mensen binnen onze kringen lijken op onszelf, onze social media timelines bedienen ons in onze interesses en identiteit, en door de digitale verzuiling is er daarom ook weinig ruimte tot het leren kennen van de ander. De ander die niet op je lijkt, die niet dezelfde levenservaring heeft maar wiens verhalen het waard zijn om te kennen om zo onszelf maar ook de samenleving beter te begrijpen.
De toenemende polarisatie en isolatie van groepen in onze samenleving leidt soms tot verhuftering en weinig contact. Voorzitter, vorige week sprak Tanay Bilgin van Forum voor Democratie over de Pride in Nieuw-West. Er werd gezegd dat het een aanloop nodig had, maar dat er door de inzet van het stadsdeel nieuwe verbindingen en vriendschappen zijn ontstaan. Begrip voor elkaar en door de verbindingen die er zijn gemaakt, ruimte voor elkaar. Dit zien we ook bij het initiatief “Ongewone ontmoeting”. Stadsdeelvoorzitter Emre Unver is dit gestart om verschillende groepen mensen in Nieuw-West met elkaar te verbinden. Wat we zien is dat mensen uit hun bubbel stappen, in het begin misschien spannend maar daarna nieuwsgierig. Die nieuwsgierigheid naar elkaar ontwikkelde zich tot nieuwe verbindingen. Groepen die eerst tegenover elkaar stonden, staan naast elkaar en nemen het voor elkaar op. Iets wat zonder een klein zetje vanuit het stadsdeel niet was ontstaan.
Want met alles wat er gebeurt in de wereld en problemen zo groot, lijkt het bijna alsof het onmogelijk is onderdeel te zijn van de oplossing als bewoner. Mensen voelen zich machteloos, wat kan je doen? We gaan richting de 3000 demonstraties dit jaar, en we zien dat er een grote behoefte is om onderdeel te zijn van de oplossing. Het is aan ons om het demonstratierecht te beschermen maar ook zie ik mogelijkheden voor ons om die energie een plek te geven aan de tafels waar er samen gewerkt wordt aan oplossingen.
Voorzitter, het komende jaar gaan we met ons internationaal beleid ons meer richten op mensenrechten. We hebben al gezien hoe initiatieven zoals Shelter City waar mensenrechtenverdedigers op een veilige plek weer op adem kunnen komen, enorm van waarde kunnen zijn. Deze zomer tijdens Pride werd er ook een mooie bijeenkomst georganiseerd waardoor activisten over de hele wereld veilig met elkaar in gesprek zijn gegaan en plannen hebben gemaakt om de LHBTQIA+ emancipatie te bevorderen in de landen waar ze vandaan komen. Als ik bewoners hierover spreek, willen ze graag meehelpen en aansluiten. Soms is het ook niet veel wat er nodig is.
Ook internationaal kunnen Amsterdam als wereldstad en haar bewoners een constructieve rol innemen. In de wereld worden we geconfronteerd met veel onrecht. Oorlog, rampen, klimaatverandering: de problemen zijn enorm. Maar als gemeente kunnen we bewonersinitiatieven en organisaties ondersteunen om internationale verbindingen aan te gaan en concreet bij te dragen aan oplossingen. Daartoe dien ik een motie in.
Er wordt vaak gezegd dat Amsterdam arrogant is, uit de hoogte en elitair. Maar ik ben het daar compleet mee oneens. De mensen in Amsterdam zijn zelfverzekerd omdat zij goed weten wie zij zijn. De identiteit van Amsterdam en haar inwoners is sterk verbonden met de waarden die verbonden zijn aan deze stad. Het devies van Amsterdam is niet voor niets heldhaftig, vastberaden en barmhartig. Laten we niet onderschatten hoe er naar elkaar wordt omgekeken. Of het nou je buren zijn, of mensen aan de andere kant van de wereld. Dat wil niet zeggen dat alles perfect is, maar we zijn niet bang om dat te erkennen en ermee aan de slag te gaan. In plaats van een denkbeeldige boeman aan te wijzen gebaseerd op gefabriceerde cijfers, kijken we naar de oorzaken van de problemen in de stad, hoe complex en confronterend ook.
Op basis van oneliners en politieke ideologieën die in haar essentie mensen uitsluit, kun je geen beleid uitvoeren wat gericht is op de toekomst. Het enige waartoe het kan leiden, is tot de verdere afbreuk van onze samenleving. De vinger wijzen naar groepen mensen, gaat er niet voor zorgen dat er meer woningen beschikbaar zijn en mensen aan het einde van de maand wel kunnen rondkomen. De klimaatcrisis lost zich niet op door dezelfde organisaties die schuldig zijn aan de crisis waar we middenin zitten, vol te pompen met fossiele subsidies. Je zult eerlijke politiek moeten bedrijven gebaseerd op feiten en niet op onderbuikgevoelens.
Eerlijke politiek die gebouwd is op hoop waarbij niet alleen onze eigen toekomst maar ook de toekomst van de generaties na ons leidend zijn. Waarbij het behoud van de status quo niet een doel op zich is, maar waar in onze democratie de vrijheid bestaat om die te bevragen en kritisch te zijn. We hebben allemaal het recht op onze eigen mening. Desinformatie leidt echter tot de verdere polarisatie en isolatie van groepen in onze samenleving. Dat wij als Amsterdam ervoor kiezen om extra te investeren in onderwijs, onze bibliotheken, digitale vaardigheden en lokale media is ook noodzakelijk, willen wij onze verschillen overbruggen. We hebben zoveel kennis en ervaring tot onze beschikking om het anders te doen en iedere dag bewijzen talloze Amsterdammers met hun onvermoeibare inzet voor de stad en elkaar dat het anders kan.
Voorzitter voordat ik mijn betoog beëindig, wil ik toch nog even stilstaan bij het onderwerp asiel. Later op de agenda gaan we hier verder op in natuurlijk maar voordat we dat doen vind ik het belangrijk dat we allemaal bewust zijn waarom we dit mensenrecht überhaupt hebben. Het was pas in 1967 dat het VN Vluchtelingenverdrag werd aangepast waardoor het in de meeste staten mogelijk werd om asiel aan te vragen voor mensen die niet uit Europa kwamen. Als je kijkt naar de geschiedenis van dit recht, dan is het haast onbegrijpelijk hoe we tot dit punt zijn gekomen. Dit recht is voortgekomen uit de gruwelijkheden van de Tweede Wereldoorlog. We hebben wereldwijd met elkaar afgesproken dat een ieder die dat nodig heeft, het recht heeft om asiel aan te vragen. De ontmenselijking van mensen die onze hulp hard nodig hebben, zet alsmaar door. GroenLinks is er daarom trots op dat wij voor wat anders kiezen. Dat we doorgaan met de bed-bad-brood-regeling en blijven strijden voor humane opvang. Het gaat uiteindelijk om mensen en ieder mens verdient de veiligheid en warmte die wij als samenleving te bieden hebben.
Waar je ook vandaan komt, welke papieren je ook hebt, van wie je ook houdt, hoe je je ook identificeert, we zijn allemaal Amsterdammers. En het is aan ons de taak om de mensenrechten van iedere Amsterdammer te beschermen.