Rond de kerst laaide er naar aanleiding van een Volkskrant artikel een discussie op over wat we van bijstandsgerechtigden kunnen verwachten. Ook in de politieke arena zorgt dat altijd voor boeiende discussies. Ikzelf ben van mening dat bijstandsgerechtigden niet iets terug dienen te doen enkel en alleen omdat zij een uitkering krijgen. Een uitkering is gelukkig een recht in ons land. We laten hier niemand aan zijn of haar lot over.

Tegelijkertijd vind ik wel dat we van bijstandsgerechtigden kunnen verwachten dat zij alles op alles zetten om weer aan het werk te komen. Niet in de laatste plaats omdat zij dat aan zichzelf verplicht zijn. In het verleden hebben we te veel mensen liefdevol verwaarloosd waardoor de bijstand helaas een valkuil is geworden waar men nauwelijks weer uitkomt. Zeker in onze huidige arbeidsmarkt is het van groot belang dat de bijstand geen valkuil maar een springplank is naar werk.

In Amsterdam kiezen wij er daarom voor om zo'n 1200 van de maar liefst 40.000 Amsterdammers die aangewezen zijn op de bijstand zelf te helpen om klaar voor werk te blijven of te worden. Dit doen zij bij de Herstelling. Weer andere mensen doen bij Amsterdamse werkgevers werknemersvaardigheden op of hebben meteen al een grotere kans op werk en houden zich daardoor enkel bezig met solliciteren.

Bij de Herstelling kunnen mensen bijvoorbeeld leren werken met metaal of fietsen repareren. Anderen halen bijvoorbeeld een diploma als heftruckchauffeur of doen ervaring op met eenvoudig kantoorwerk. Voor veel deelnemers is het ook van belang om weer te wennen aan vroeg opstaan, afspraken nakomen en de omgang met collega's. Dit kan soms erg confronterend zijn.

De Volkskrant is recent ook door de Herstelling uitgenodigd en stelde dat veel van de trajecten vernederend zijn voor deelnemers. De krant had het daarbij over schoenen poetsen en nietjes verwijderen. Dit omdat mensen ook vaak relatief simpele werkzaamheden verrichten als schoonmaken en archiveren. Zelf kom ik ook vaak bij de Herstelling en erken dat we er continu op moeten blijven letten dat klanten zoveel mogelijk uit zichzelf kunnen halen. Dit kan nog beter. Tegelijkertijd is dit vaak ook het werk waar mensen op voorbereid moeten zijn, hopelijk als opstap naar die baan waar zij wel van dromen. En helaas liggen zeker nu in de arbeidsmarkt de droombanen niet voor het oprapen en hebben werkgevers op de meeste vacatures een groot aantal sollicitanten.