Beste stadsgenoten,
De gemeenteraad is bezig met de begroting. Een begroting met een fikse bezuinigingsopgave. Voor sommige fractiegenoten en voor sommige onderwerpen betekent dat ‘redden wat er te redden valt’ en voor andere is het ‘een mooie gelegenheid om te hervormen wat toch al nodig anders moest’.
We doen allemaal erg ons best om dat laatste te willen, voelen, denken en doen. Want we willen graag positief ingesteld, vooruitgangsgelovend en hervormingsgezind zijn. Wij van GroenLinks zijn immers progressief, en een goed progressief wil niets behouden. Ook de dingen waarvan je dacht dat ze goed waren, die blijk je vaak als het moet eigenlijk veel liever kwijt te zijn, toch? Of niet?
Eigenlijk, denk ik, is het een soort Shockdoctrine die we noodgedwongen mede-uitvoeren. Weet je wel, zoals in dat boek van Naomi Klein. Het is crisis en de vele aanhangers van het neoliberalisme grijpen hun kans om het dogmatische Marktisme verder door te voeren. Dat gebeurde na Catrina, en na verschillende financiële crisissen . Ook nu in Nederland is men druk doende alle ‘ongeoorloofde staatssteun’ die mensen een endje op weg moeten helpen of essentiële voorzieningen bieden om ontwikkeling mogelijk te maken, en alle ‘hinderlijke regulering’ die uitbuiting van mensen en uitputting van bronnen in de weg staan, uit de weg te ruimen.
Op lokaal niveau grijpen we hier en daar wat dingen bij de kraag om te voorkomen dat ze kopje onder gaan en daarnaast doen we nog verwoede pogingen om dingen onze kant op te hervormen. Onder het mom van meebewegen en dan... ja, en dan? Judorol? De tijd zal leren of het werkt.
Soms betrap ik mijzelf erop dat ik denk: Misschien is het meebewegen met de liberalen wel een modern soort verelendelungs-strategie. Eerst de halve Staat afschaffen, en dan de wereldrevolutie. Dat is pas een schijnbeweging! Maar ja. Het wordt met deze klimaatnegeerders misschien wel een zwemmende wereldrevolutie, meer een soort Ark. Ondertussen gaat het onderwijs eraan. En de kunstsubsidies. Dan maar kunst zonder subsidie, maar nee, vrijplaatsen mogen ook niet. En tja, dan moet ik denken aan die legendarische woorden van Emma Goldman “Als ik niet mag dansen, is het niet mijn revolutie.”
Tamira Combrink