Onrust op de Lauriergracht afgelopen week, uit een brief van het stadsdeel bleek dat alle mooie gezonde bomen moesten wijken voor een opknapbeurt van de straat. Maar door assertieve buurtbewoners, attente politici van GroenLinks en een welwillende ambtenaar lijkt er nu toch een oplossing mogelijk te zijn.
Ik zou zeggen: democratie kost wat, maar dan heb je ook wat. Voor wie van bomen houdt blijkt uit de casus het belang van stadsdeelpolitiek, van goede bewonersinspraak, van lokale media en van open en flexibel – niet op de tenen getrapt – bestuur.
In Stadsdeel Zuid denken ze daar heel anders over. Hier hebben ze een minimale bezuiniging bedacht. Namelijk het afschaffen van kapvergunningen voor bomen tot 64cm omtrek. Scheelt misschien een halve ambtenaar ofzo, geen bezwaarschriften van lastige burgers meer. Men kan ongestoord voort met de 'vooruitgang', dat wil zeggen het aanleggen van meer parkeerplaatsen, betegelde binnentuinen en nog meer verwoeSTEENing van Amsterdam. Jammer, hier zijn democratie noch bomen mee gediend.
De regels zoals die nu zijn beschermen niet alleen de boomlievende burger tegen de boomhatende burger (ja, die types heb je, “die krengen nemen licht weg en ze geven rommel: blaadjes op de stoep en zo”). Maar het beschermt de bomen en hun liefhebbers ook tegen kapgrage ambtenaren. Een goede bomenverordening is dus heel belangrijk voor de invloed van burgers op hun directe omgeving.
Maar het is vooral fijn voor het behoud van bomen natuurlijk. Wat boeit een boom? Behalve dat ze mooi zijn en dat mensen graag groen om zich heen hebben, geven ze ook schaduw en verkoeling. Heel prettig tijdens hittegolven die ons mogelijk steeds vaker gaan treffen.
“We planten toch weer nieuwe”, hoorde ik laatst een GroenLinkser over een boomkwestie zeggen. Tja... wat hebben we daar nu aan, dan is mijn dochter volwassen tegen de tijd dat die boom weer wat voorstelt. Wij willen de bomen, als het ook maar even kan, liever nu.