De gemeenteraad stelde gisteren de aanpak verduurzaming particuliere woningvoorraad vast, de uitwerking van een motie van GroenLinks. Het aannemen van deze regeling voor particulieren is een stap in de goede richting. Het is echter de hoogste tijd dat het college haast gaat maken om juist ook de sociale woonsector aan te pakken; de afspraken met de corporaties laten veel te lang op zich wachten.

Duurzame regelingen in particuliere sector

Verduurzaming van de woningvoorraad is een belangrijk onderdeel van de opgave die Amsterdam heeft om de uitstoot van CO2 terug te dringen. Het vorige college stimuleerde dat voor de particuliere sector al met de energielening voor Verenigingen van Eigenaren (VvE’s) die wilden verduurzamen. Daarnaast was er een lobby in Den Haag om onzinnige regels ten aanzien van salderen weg te nemen.

In de sociale sector zette het vorig college in op CO2-reductie met subsidie op investeringen in labelstappen door corporaties. Verder waren er in sommige stadsdelen subsidieregelingen voor verduurzaming. Zo was er in een Oost een regeling die de ‘proceskosten’ bij verduurzaming subsidieerde, deze bleek erg succesvol. Veel VvE’s willen namelijk verduurzamen, maar daar komt zoveel rompslomp bij kijken op sociaal, juridisch, technisch en financieel gebied, dat ze ontmoedigd raken. Door de zorgen over het proces weg te nemen, slagen die VvE’s er vaak wel in de woningen te verduurzamen.

GroenLinks vindt dat de gemeente een belangrijke rol kan en moet vervullen door VvE’s ruimhartig te ondersteunen. De gemeente kan bij het verduurzamen van de woningvoorraad niet op haar handen blijven zitten.

Afspraken met corporaties laten op zich wachten

Terwijl er nu dus een regeling ligt voor de particuliere sector, laten de afspraken met de woningbouwcorporaties op zich wachten. Die hadden er op 1 januari van dit jaar moeten zijn, maar kort voor het kerstreces kreeg de raad een brief dat wethouder Ivens (Wonen) nog een half jaar extra nodig heeft om die afspraken rond te krijgen. GroenLinks vraagt zich af of dit college wel voldoende urgentie voelt. Het gaat hier om een veel grotere hoeveelheid woningen dan in de particuliere sector. Bij goede afspraken met de corporaties kunnen enorme slagen gemaakt worden in het besparen van CO2. En nu stelt het college het maken van afspraken nog maar eens een half jaar uit, om maar niet te spreken van de uitvoering van die afspraken.

Want elk jaar dat er een bepaalde maatregel wordt uitgesteld betekent een heel jaar aan extra kilotonnen CO2 in de atmosfeer. Anders gezegd: één jaar uitstel van een maatregel die moet helpen bij de doelstelling van 40 procent CO2-reductie in 2025, betekent dat die maatregel in die hele periode 10 procent minder effectief is!

Wethouder duurzaamheid kan het niet alleen

Wethouder Choho (Duurzaamheid) kan zijn doelstellingen nooit in z’n eentje realiseren. Als niet ook de andere wethouders de urgentie voelen om voortvarend ambitieuze maatregelen te nemen, haalt Amsterdam haar doelstellingen niet. De wethouder Wonen mag Choho niet in de kou laten staan en moet snel komen met verregaande plannen en afspraken om de sociale woningvoorraad te verduurzamen. En dit zullen wel heel mooie plannen moeten worden, om het half jaar vertraging dat er nu al ligt goed te maken.