Dit artikel verscheen 20 augustus in Het Parool.
'Divesteren', 'DMOPS', 'Struviet', 'Sjoemelstroom': de esoterische termen vliegen door de vergaderzaal, want Jasper Groen van GroenLinks zit weer eens op zijn stokpaardje.
Een waas trekt voor de ogen van een raadslid, een tweede grijpt haar kans om snel een wordfeudje te leggen en een derde gaat even spinnen over een ander onderwerp bij de wakkere verslaggevers van onze dorpskrant.
Mijn jeremiades blijven niet beperkt tot de commissie Duurzaamheid. Integendeel: ongeacht bij welke portefeuille ik het woord neem - vastgoed, haven, wonen, economie - er bestaat een dikke kans dat er een bijdrage over duurzaamheid volgt. De vakwethouders van dienst zijn geen wethouder geworden om zich druk te maken over duurzaamheid, maar doen doorgaans nog wel een kloeke poging de vragen te beantwoorden. Bij lang doorvragen vinden ze het wel welletjes. Dan word ik doorverwezen naar wethouder Duurzaamheid Abdeluheb Choho, die er immers over gaat.
Het is in de Amsterdamse gemeenteraad een bekend gegeven dat vragen stellen aan wethouder Choho niet de beste besteding van je spreektijd is - althans, niet als je een duidelijk antwoord wil. Doorgaans wordt de vraag behendig omzeild, onder verwijzing naar een al geschreven papieren tijger of naar beleid dat nog in voorbereiding is.
De boodschap van de wethouder: we zijn ermee bezig, de raadsleden kunnen rustig gaan slapen. Door de welluidende, geruststellende maar monotone bastoon bestaat er een gerede kans dat slapen inderdaad is wat een aantal raadsleden doet aan het eind van het vertoog. De duurzaamheidsproblematiek verdwijnt in een warme mist, waarna de raad weer over gaat tot de orde van de dag.
Een collega-raadslid (andere partij) ontboezemde ooit: "Ik weet heus wel dat duurzaamheid heel belangrijk is. Het is alleen gewoon niet zo mijn ding." Nou, mijn ding is het wel, en daarom vraag ik in elke commissie aandacht voor duurzaamheid. Amsterdam moet voorop willen lopen. Want als we er in het rijke, progressieve, goed opgeleide Amsterdam al niet in slagen de stad duurzaam en klimaatneutraal te maken, hoe kunnen we dan ooit hopen of verlangen dat dat elders in de wereld wel gebeurt?
De gemeente moet dan het goede voorbeeld geven, wat betekent dat álle wethouders in álle portefeuilles een duit in het zakje moeten doen. Een geïsoleerde wethouder Duurzaamheid, met beperkt budget, zal het niet redden. Voorlichting geven over isolatie van woningen van Amsterdam is mooi. Maar om dan als college te besluiten om bij onderhoud van gemeentegebouwen niet in dubbelglas te investeren als dat wel rendabel kan, dat is uiterst merkwaardig. U leest het goed: de plannen zijn gemaakt, het geld is beschikbaar, maar er komt geen dubbelglas.
Dus blijf ik dat soort verkeerde besluiten aan de kaak stellen, en met succes. Na lang aandringen is toch besloten straatverlichting sneller te vervangen door energiebesparende ledlampen. De wethouder Water is inmiddels doordrongen van het belang van het terugwinnen van fosfaat uit het riool. De burgemeester roept pensioenfondsen op niet te investeren in fossiel en het havenbedrijf moet opschrijven hoe we van steenkool afkomen. De aanhouder wint. Frapper, frapper toujours is het devies, en mijn stokpaardje staat al klaar voor de eerste vergadering na het zomerreces.
Jasper Groen, raadslid GroenLinks